Pięć Dwa - T.R.I.P.

Pięć Dwa
T.R.I.P.
My Music, 2009








Powoli robi się to nudne. W każdym zakątku świata hip-hopowcy w większości aż nadto inspirują się raperami zza Oceanu. Czeski G-Funk? Polski horrorcore? Hiszpański banger? Rosyjski trueschool? O zgrozo... Pojawiają się to coraz ciekawsze nazwy. Ale kim mają się inspirować? Jak nie chcą to może niech tworzą coś nowego? Jest taka scena, która ni stąd ni zowąd poszła w swoją stronę. Brytyjska. Wiley, Mike Skinner, Dizzee Rascal, Roots Manuva - to tylko ci najbardziej znani, którzy wnieśli trochę świeżości do hip-hopu. Czasem zdarzy się coś nowego także w Polsce. Jak na przykład nowa płyta Pięć Dwa.

Pomijam całą tą otoczkę związaną z wydaniem T.R.I.P., zwłaszcza kradzież materiału. Zajmijmy się muzyką, a jest naprawdę czym. Tak jak wspomniałem na wstępie nie jest to kolejna kopia kopii rapera X, którego już naśladował raper Y, a który sam nagrywał kilkanaście lat temu. Deep z Hansem znowu zaskakują, więc ich nowy album jest ciężko porównać do czegokolwiek, co wydali wcześniej. P-Ń VI to raczej czasy prehistoryczne, 6 lat w polskim rapie to bardzo dużo, w dodatku praktycznie było to solo Hansa, bez udziału Deepa. Zeszłoroczny Deep Hans był dobrą ciekawostką nawiązującą do obecnych dokonań RZA'y. Zupełną nowością w ich dorobku jest wydany kilka dni temu T.R.I.P.

Nie bez powodu na samym wstępie wspomniałem o brytyjskiej scenie. Krążek jest mocno osadzony w tamtejszych klimatach, rzadko spotykanym w Polsce, co jest niewątpliwym plusem. Ta "inność" nie jest jedyną zaletą. Drugą, i tą ważniejszą zarazem, jest sposób, w jaki ta muzyka została przedstawiona. Niekiedy odnoszę wrażenie, że mam do czynienia z drugim Mezzanine (tak, tym Mezzanine od Massive Attack), a takie twierdzenie jest dość odważnym i mocnym komplementem. Powolne, niekiedy wręcz ślamazarne tempo oscylujące w granicach 80 BPM, jazzowy posmak i trochę breakbeatu. Dodając do tego trochę żywych instrumentów (w tej roli świetny Chris w "Bellissimo" oraz zespół Krzysztofa Powalisza) dostajemy klimat, który był w stanie zapewnić w Polsce do tej pory L.U.C. (kapitalnym skądinąd ostatnim 39/89 Zrozumieć Polskę). Od otwierającego "T.R.I.P." aż po "Papieros cz. 2". Pierwszy raz w Polsce trip-hop z rapem został połączony w sposób wręcz wzorowy.

Dobrze by było, gdyby Deep dalej szedł w stronę obraną na tym projekcie. Kolejne schodki w muzycznym rozwoju zalicza perfekcyjnie. Raperem jest przeciętnym, czasem trafią mu się linijki, które na dłużej zostają w pamięci ("Spadłem"), ale w tej kwestii przoduje zdecydowanie Hans. Muzyka jest tu najważniejsza, ale jego liryka jest jej doskonałym uzupełnieniem i te dwa świetnie ze sobą współgrające elementy tworzą jedną spójną całość. Hans potrafi rapować, niekiedy wręcz poetycko i trzeba doszukiwać się "drugiego dna" - "Odblokuj", "Siła Nocnych Koszmarów" i "Spadłem". Rap obu panów urozmaica dodatkowo trochę wokalnych sampli (plus świetne scratche DJ'a Wu), śpiew Anny Przybylskiej oraz "zagraniczny" Allyawan".

Nowa muzyka Pięć Dwa niekiedy może być trudna w odbiorze dla konserwatywnego fana rapu, a niekiedy nawet asłuchalna. To rozumiem, ale dotrzeć do mnie nie może, dlaczego niektórzy zawodowi recenzenci przekręcają nazwę zespołu, skoro jest napisana jak wół na okładce. To tak puentując w przedostatnim zdaniu na koniec. Ostania teza niech będzie następująca - poznaniacy nagrali dobry i świeży album.

PS.
Książeczka podaje informację, jakoby wokalistką w singlu "Spadłem" była Anna Przybylska, natomiast klip mówi o Annie Berni. Komu i czemu tu wierzyć?

Wokale:
Hans, Deep, Anna Przybylska, Bartek "Chupa" Zawadzki, Allyawan.

Produkcja:
Deep, Bobik, Radek "Zova" Łabuś, Krzysztof Powalisz Swing Combo.

Ocena: 7 / 10