Polska 2009: Najlepsze

Miejsce specjalne: O.S.T.R.
O.C.B.
Asfalt Records

Nudny ten Ostry. Co roku wydaje płytę i zawsze musi być co najmniej dobra. I długa, nie wiem po co. Tak jest z O.C.B. Rap jest strasznie monotematyczny, co roku to samo, ma parę wyjątków w postaci "Karmy" i "Synu", ale zaprosił też odpowiednich gości, którzy odrobinę poprawiają sytuację: Keitha Murraya, Kaze i Evidence'a (rozczarowanie). Na drugim biegunie znajduje się natomiast muzyka - w tej materii Adam nie ma sobie równych w Polsce. Stany stoją przed nim otworem. W lutym bądź marcu nowy album i za rok powiem pewno to samo, za rok widzimy się w podsumowaniach. Jak zwykle. Prawo karmy. Prawo serii.

10. Pyskaty
Pysk w Pysk
Aptaun

Do ostatniej chwili trwała walka między Pyskatym, Sanhedrynem i Mardi Gras o zaszczyt bycia w "10". Żeby nie było płaczu wśród fanów Zeke - zwycięsko wyszedł ten najbardziej doświadczony i z najdłuższym stażem. Pysk w Pysk jest dobrą, momentami bardzo dobrą produkcją, ale nie potrafił mnie przyciągnąć na dłużej. Powodem jest sam Pysk - za dużo nie mogę go słuchać, bo jego barwa głosu i flow cholernie mnie denerwują. Porządne teksty to nie wszystko. Kilka beatów do wymiany i może byłby klasyk, a tak jest tylko solidnie. Najbardziej podoba mi się "beat" Hensona i to jak raper na nim płynie. Szkoda tylko, że tak to wszystko później wyszło. Minus za dostępność - kilka tygodni po premierze i już nie można kupić. Paranoja, ale na szczęście nie wpływa to na moją pozytywną ocenę krążka.

9. Ten Typ Mes
Zamach Na Przeciętność
Alkopoligamia

Nie wiem czy Mes miał kiedyś transfuzję krwi, która to została "zabrana" jakiemuś czarnemu, ale on tak rapuje. Jak murzyn. Najlepiej w Polsce. Bo i świetnymi wersami rzuca na prawo i lewo, i dobrze śpiewać potrafi, i flow ma jedno z najlepszych w Polsce. Fenomen. Szkoda tylko, że Zamach Na Przeciętność nie potrafił przykuć mojej uwagi na dłużej i obawiam się, że z tym albumem nie będę miał tak jak z debiutem - chyba nie będę do niego wracał za często. Najgorsze jest jednak to, że jest to jedna z najlepszych polskich płyt tego roku i tylko potwierdza słabość całego tego bagna zwanego "polskim hip-hopem". Mistrz może nagrać album tylko "dobry", który podług reszty będzie się wybijał.

8. Rychu Peja SoLUfka
Na Serio
Fonografika

O Ryszardzie można mówić różne rzeczy , ale nie można powiedzieć, że nie potrafi rapować. Potrafi, tylko nieraz zapraszał takich gości, z którymi nie powinien nagrywać i beaty, które dobrał na poprzednim solo były niekiedy wręcz tragiczne. Tu jest inaczej. Na Serio jest świetnie wyprodukowane, a duża w tym zasługa duetu White House. Z featami jest różnie, są wacki jak Vixen (tak, to jest wack) czy Gandzior (jeszcze większy - ultrawack), ale Peja wszystko nadrabia. Mocny lirycznie krążek, bardzo szczery i osobisty - dawno nie słyszałem tyle emocji u tego Don Juana. Najlepszy jego album od czasów Na Legalu, a to coś znaczy. Aha, DJ'ów też ma dobrych, co cieszy, bo rzadko się spotyka u nas dobre skrecze. Brawo.

7. Tede
Note2
Wielkie Joł

Chcesz czy nie, ale w rapie to był rok Tedego. Nawet Pih w 2003 o tym wspominał i chyba nie spodziewał się, że 6 lat później będzie musiał powiedzieć to samo. TDF pozamiatał. Najpierw na WFD, potem na Note2, później zmiótł z powierzchni ziemi niejakiego Peję wydając A/H24N2. Wracając do kolejnego solo - dobrze zrobił, że postanowił zagrać na nosie Onarowi. Jaka jest różnica między członkiem Płomienia a Granieckim? Co najmniej 2 lata. Przykład na to jak można nagrać zajebisty album w parę tygodni, a jak można się skompromitować nagrywając gówno pokroju Jednego Na Milion. Note2 stawiam na równi z Na Serio, ale lirycznie bardziej mi odpowiada, więc wędruje na miejsce numer "7". Największym minusem jest przerwa między bonus trackami - 20 minut - nie jestem cierpliwy, a przewijać nie lubię. Brawa należą się także dla Sir Micha - witamy w czołówce polskich producentów.

6. W.E.N.A. & Rasmentalism
Duże Rzeczy
Nielegal

W.E.N.A. i Ras w duecie? Dziwna kombinacja. Na szczęście dają radę, Warszawiak spisuje się o niebo lepiej dając momentami genialne wersy (ten o viagrze i erekcji), jednak i na rapującą połówkę Rasmentalismu nie można narzekać. Różnią się od siebie, ale znakomicie się uzupełniają. Największą "gwiazdą" projektu jest jednak Ment. Od dawna zaliczałem go do swoich ulubionych producentów, ale dzięki Dużym Rzeczom wbił się do absolutnej czołówki. Nikt w Polsce nie łączy w taki sposób elektroniki i soulu (z naciskiem na to drugie). Chłopie, urodziłeś się w Detroit? Takich beatów to nawet Wajeed by się nie powstydził. Wielka klasa i czekam na każdy projekt, a może i nawet "W.E.N.A. & Rasmentalism 2". Duża rzecz.

5. Małpa
Kilka Numerów o Czymś
Nielegal

O tej płycie powiedziano już wszystko, a najlepiej chyba ujęli to Halicki z Szulcem. Mi przychodzi tylko jedno do głowy: "tasowanko" jak to gimbusy kolokwialnie niekiedy ujmują, więc odnalazłem coś takiego...

4. Łozo aka Pitahaya
Z Lotu Ptaka
Nielegal

Łozo zawsze był dobry, ale na Z Lotu Ptaka przeszedł samego siebie. Lirycznie jest to najlepszy polski tegoroczny album (ej, przecież "C11H15NO2", "Z Lotu Ptaka" i "Taniec Wyobrażeń" miotą po całości!), a i muzycznie jest świetnie. Do całości nie pasuje zupełnie beat eMsa, ale kto by się tym przejmował, skoro jest świetny? Wszystko kompletne od A do Z. Poczynając od gospodarza, przez produkcję Udara, a kończąc na gościach z Jimsonem, Jotem i Faulem na czele. Gdyby trzy poniższe pozycje, które znalazły się na podium, ukazały się w 2010, dzięki mieszkańcowi Wrocławia mielibyśmy najlepszy polski album tego roku. Sorry Małpa i spółka, może innym razem. Teraz wyczekuję każdego wtorku w kolejnych miesiącach i latach.

3. Ortega Cartel
Lavorama
Asfalt Records

- Kubo, jakiś czas temu prowadziłeś polsatowski Idol , przyszedłeś do nas, bo tam mniej płacili, i pamiętam też, że Ortega występowała. Dobrze ją oceniliście, ale podobno coś zajebane było? Co powiesz na ten temat? A zdanie co do Lavoramy zmieniłeś?

- Chryste Panie! Marcin! Nie używaj takich słów na wizji! Przecież to dzieci oglądają i starsi ludzie! Prokop, opanuj się, proszę cię! Boże! Agnieszko, powiedz coś...

- Wypierdalaj złodzieju jebany! Podobno zajebałeś koncept! Wypierdalaj stąd! Nagrałam kiedyś dla ciebie taką piosenkę, zobacz sobie tu frajerze! Pierdolony chuj.

- Taa, kradziej. I nawet Ferrari nie ma. Cienias. Ja to przynajmniej dupeczki wyrywam na samochód, a on tą swoją 80 albo autobusem co reprezentuje? Nawet zajebistej Lavoramy na full nie może puścić.

- Chlip, chlip. Uspokójcie się! Dajcie mu spokój! On nic nie ukradł! Przecież ta Lavorama jest taka fajna! Chlip, chlip.








2. Warszafski Deszcz
Powrócifszy
Wielkie Joł

Wszyscy oczekiwali rzecz godnej Nastukafszy. Dostali taką po części, bo tamta pozycja jest jedną z najlepszych, a czy takie będzie Powrócifszy to będziemy wiedzieć za kilka lat. Niemniej jest to absolutna czołówka tego roku. Numer imponuje swoim luzem, którego ma chyba nawet więcej niż na solówce, a o Tede już nie wspominam. Raper roku w Polsce, a początek tej teorii rozpocząłem wygłaszać w czerwcu. Mistrzowsko wyprodukowany przez najlepszych w postaci Kixa, Sir Micha, Ostrego i Matheo oraz tych mniej znanych jak Luxon czy Erio. Nie zawiodłem się ani trochę, a i przy okazji ostatnio odkrywam na nowo ten album dzięki Podostrzyfszy (tak, przekonałem się z czasem, a remix "Świat Zwariował w 33 lata" jest bardziej boski niż Roman). Weterani wiedzą jak robić dobry oldschoolowy rap z nutką nowoczesności.

1. TeTris
Dwuznacznie
Reformat

Powiem szczerze - jak dla mnie reszta płyt w Polsce mogłaby się nawet nie ukazywać. TeTris dał mi wszystko to, czego oczekiwałem. Tobie tyle dała Lavorama, Tobie Sobotaż, tamtemu Kilka Numerów o Czymś, a mi Dwuznacznie. Wszystko to poprzedzone było świetnym mixtapem, który także polecam sprawdzić. Album kapitalnie wyprodukowany, mistrzowsko zarapowany i w ogóle. Jedyne co bym zmienił, to wyrzucił zwrotkę Ostrego - za dużo Murraya Adamie. Bzdurą jest także nazywanie rapera jakimś debiutantem albo to, że nie spełnił pokładanych nadziei. Śmiech. Miał nagrać polskie Train of Thought?! Fantastyczne i jedno z najlepszych polskich LP jakie słyszałem w swoim życiu. Jest wielu lepszych na świecie, ale Tet jest tylko jeden. Inlay dużo ci powie.