Polska 2008: Najlepsze.

10. Raca Stona DJ Ike - Samotność, Wolność, Pasja

Klimaty z połowy lat 90. Wszystko co związane jest z autorami jest przednie – beaty, rap (punchliny!) i skrecze. Szkoda tylko, że niektórzy goście nie dostosowali się do poziomu gospodarzy (czyt. Ras Luta i Mista Pita), skutecznie zaniżając poziom dobrej tej dobrej płyty. Od poprzedniej EPki, Znasz Nas?, jest progres - a w przyszłym roku już nowa płyta tej trójki. Mam nadzieję, że będzie jeszcze lepiej, a póki co pozostaje się cieszyć Samotnością... i bardzo ładnym, choć skromnym wydaniem. Tutaj znajduje się recenzja.

9. Emil Blef - Mam Taką Twarz, Że Ludzie Mi Ufają… Billing

Słowo debiut jest tutaj trochę nie na miejscu, bo Emil Blef nieraz pokazywał jak dobrym jest zawodnikiem, nagrywając razem z Mesem dwa Flexxipy czy udzielając się gościnnie na płytach innych raperów. Nie inaczej jest tym razem. Kapitalne produkcje w starym, dobrym stylu, które nawiązują do Złotej Ery oraz teksty zahaczające niekiedy o poezję – taki jest Billing… Jedyna wada i to dość poważna - nie da się słuchać parę razy pod rząd, ale powracając po pewnym czasie jesteśmy od nowa zauroczeni. Dodatkowo Billig... zawiera jeden z singli roku - "Mam Taką Twarz" oraz kapitalny design. Album zrecenzowałem tutaj.

8. Jeżozwierz - Jebać Tytuł

Dla niektórych osób jest to debiut roku. Mocna, szczera, brudna, bezkompromisowa i przejarana produkcja. Polski Illmatic to akurat nie jest, jak nazwała album Alkopoligamia, ale piekielnie dobra rzecz. Słuchając albumu przypominają się czasy, kiedy Skandal królował na osiedlach - warszawskie klimaty co się zowie. Biały kruk dla kolekcjonerów.

7. Afro Kolektyw - Połącz Kropki

Afro to Afro - nie zawodzi nigdy. Afrojax na poziomie o jakim może pomarzyć 90% polskich raperów, a muzyka dostarcza zupełnie nowych wrażeń. Jeszcze więcej funku, jeszcze więcej jazzu i... DISCO! Mocne.

6. Rasmentalism - Dobra Muzyka Ładne Życie

Klimaty Detroit (ile razy w podsumowaniach wspominałem o tym mieście?) na polskiej scenie są rzadko spotykane. Miejmy nadzieję, że zmieni się to na stałe wraz z debiutem Rasa i Menta. Świetna płyta - bardzo dobre beaty i wersy. Z niecierpliwością czekam na przyszłoroczny projekt z Weną. O poziom możemy być spokojni. Spory unikat dla kolekcjonerów i jak wydany! Szerzej o albumie pisałem w tym miejscu.

5. Fisz Emade - Heavi Metal

Jak sam tytuł wskazuje, jest trochę mocniej niż wcześniej. Heavi Metal to płyta na wyższym poziomie co poprzednik - Piątek 13. Fisz jakby stanął w miejscu, ale cały czas na wysokim poziomie, natomiast beaty Emade to już rzecz niespotykana na naszym podwórku. Najlepszy polski beatmaker? Oj, panie Adamie Ostrowski, miej się na baczności!

4. Zeus - Co Nie Ma Sobie Równych

Może jeszcze nie teraz, ale niedługo ten raper może nie mieć sobie równych. Znakomite beaty i całkiem porządne teksty to atut debiutanckiej płyty rapera z Łodzi. Gdzieś przeczytałem, że Zeus to taka wersja "lajt" O.S.T.R.’a – prawda. Minusem produkcji są niektóre refreny i "wykrzykiwane" wersy - osobiście strasznie mi się to nie podoba, a gwoździem do trumny jest też pewien tekst a'la Małolat: "i widzisz jak jest? gdybym to wtedy olał / to pewnie po dziś dzień bym żałował / gdybym to olał" - katastrofalnie to brzmi... Poza tym, same plusy i spore rokowania na przyszłość.

3. Jimson - Gorączka W Parku Igieł

Świeżo po beefie (nie wypowiadam się kto wg mnie wygrał, mam swojego faworyta) z Venomem, Jimson nagrywa koncept album bazujący na filmie Urodzeni Mordercy. Połowa płyty to skity, ale mimo to świetnie budują klimat tej produkcji. Nawet fatalny śpiew RDI w "Paryskim Perkusiście" nie obniża bardzo wysokiej oceny tej płyty. Wielki rarytas dla kolekcjonerów, tyle tylko, że skandalicznie wydany. Ale i tak dziękuję Ci Jimmy za tą genialną płytę.

2. O.S.T.R. - Ja Tu Tylko Sprzątam

Ostry to muzyczny geniusz i basta. Trochę gorzej jest z tekstami, ale dobrze, że na Ja Tu Tylko Sprzątam są liryki na temat spania czy słodyczy – małe urozmaicenie, a cieszy. Nie zmienia to jednak faktu, że nowy album łodzianina to świetna rzecz. Mniej samplingu, więcej żywych instrumentów z naciskiem na klawisze Rolanda. W dodatku Sadat X na feacie! Niespotykane na polskim rynku jest to, żeby album promowały dwa fizyczne single (CD i wosk!), a dla kolekcjonerów kolejną gratką jest także wydanie limitowane z instrumentalami. Czekamy teraz na producencką płytę panie Adamie.

1. The Jonesz - Season One

Polska płyta roku. Genialna produkcja Patr00 z bardzo dobrym rapem Jessiego Maxwella. Czyżby klasyk? Zaryzykuję stwierdzenie, że tak. Kolejna asfaltowa produkcja, którą z dumą możemy zaprezentować poza granicami naszego kraju. Japońscy słuchacze już o tym wiedzą, w końcu za sprawą samego P-Vine Season One ukazał się także w kraju kwitnącej wiśni. Polecam po stokroć zakup - cudownie wydany album. Recenzja znajduje się pod tym linkiem.