Top10: Polska ulica.

Jestem lamusem i słucham jakiegoś podrobionego rapu. Ten prawdziwy jest tylko na ulicy, a ja takiego w polskim wydaniu nie lubię. Niestety, ale w naszym pięknym kraju, uliczny hip-hop to szrot jakich mało, dlatego wstępu "jako-takiego" nie będzie, bo leżącego się nie kopie. Jaki jest "polska muzyka ulicy" każdy widzi. Mało jest wartościowych pozycji, poniższa dziesiątka akurat do nich się zalicza. Dodajmy do tego jeszcze kolejne z dziesięć albumów i lista zamknięta. Reszta "W". Zaczynamy. Subiektywnie. JP.

10. Endefis
O Tym, Co Widzisz Na Oczy
Promil, 2003

Noon rzadko rozdaje pojedyncze beaty. Jeśli już one do kogoś trafiają to musi ten ktoś prezentować odpowiedni poziom. Tak było z WWO, tak było z... Yyy, czy Endefis prezentuje taki poziom? Można się spierać, czy Bartosz z Miexonem są dobrymi raperami, ale nie można powiedzieć, że są słabi. Są tacy, hmm, solidni. Nic więcej. Tylko że ta solidność w ich przypadku jest plusem. Ich rap nie jest co prawda nie jest aż stricte uliczny jak np. w wykonaniu Hemp Gru, ale sposób przekazu, tematyka i zaproszeni goście karzą kwalifikować ten album do takich kategorii. No dobra, Jotuze to nie ulicznik, ale Sokół? Wigor? Chada z Pihem? 1z2? I chłopaki Fenomenu, do których Endefisowi jest najbliżej stylistycznie. Tylko po cholerę tam Felipe?!

Z rapem jest dobrze, ale Bartosz najlepiej spisuje się jako producent (remix "Nie Ma Miejsca Jak Dom" u Piha to mistrzostwo). Odpowiada za największą ilość podkładów na O Tym, Co Widzisz Na Oczy i wszystko brzmi bardzo dobrze. Niedowiarkom powiem, że jego beaty są ulokowane pomiędzy tymi od L.A., Magiery i Noona. Słabo?

9. Północ Centrum Południe
Północ Centrum Południe
Vabank Records, 2004

Projekt ciekawy, skupiający trzy różne grupy z trzech części Polski. Północ reprezentuje skład Deluks, środkową część warszawskie JWP, natomiast południe - krakowski Intoksynator. Niestety ilość nie idzie w parze z jakością, stąd jedynymi postaciami wartymi uwagi są ludzie z JWP, konkretnie Ero (najlepszy chyba obecnie raper z kręgów ulicznych w Polsce) i producent Kuba O. Na plus można też zaliczyć Keara z gdańskiego Deluksu, który to zalicza najwięcej "występów" na albumie. A reszta? Potraktowałbym ich raczej jako ciekawostkę. Mają i lepsze, i gorsze momenty, z przewagą tych drugich, ale to tandem Ero-Kear daje najlepsze linijki. No i flow Warszawiaka jest jednym z najlepszych w Polsce, co jak na ulicznika jest sporym wyczynem.

Na osobny akapit zasługuje natomiast produkcja płyty. Wszystkie beaty są świetne, ale na największe pochwały zasługuje zdecydowanie Kuba O. Elektronika tego kolesia jest jedną z najlepszych rzeczy jakie można usłyszeć na polskich hip-hopowych płytach, a skit "Południe" jest jednym z najlepszych polskich instrumentali. No i Dezmond - dał jeden podkład, ale za to jaki! "Fortuna Kołem Toczy Się" - ponownie elektroniczny podkład, po którym Ero płynie jak marzenie. Północ Centrum Południe produkcyjnie jest jak na Polskę idealne.

8. JedenSiedem
Wielka Niewiadoma
RRX, 2000

Najlepsza płyta, w której maczał palce Pih. Młody, gniewny i z najlepszymi swoimi rymami. Jego kompan Tymi jest spoko. To tyle, bo poniżej macie recenzję autorstwa Flinstone'a z Klanu.

PS.

Dlaczego Żurom wydał tak chujową reedycję?!


7. Pono
Hołd
Prosto, 2002

Chleb Powszedni w 99 roku był uważany za głównego konkurenta Skandalu. Co przetrwało próbę czasu oczywiście wiadomo. Ten cały Zip Skład to tak naprawdę tylko dwóch raperów - Sokół i Pono. Reszta "W" z beztalenciem Fu na czele. Wielką skazą dla wspomnianej dwójki jest to, co zaczęli robić dwa lata temu. Obie lepiej produkcje spod macierzystego szyldu lepiej przemilczeć. Rozumiem, że trzeba się rozwijać, bla, bla, bla, ale chciałbym dalej słuchać Pona w takiej konwencji jak na Hołdzie.

Bo Pono wtedy miał do zaoferowania bardzo dużo, w dodatku na takich podkładach jak te w "Intrydze" czy "Nieśmiertelnej Nawijce Zip Składowej". Płyta bardzo osobista ("Hołd"), choć momentami dowcipna ("Bałagan Na Strychu"). Różnorodność jest jej zaletą.

Jednak ten Hołd idealny to też nie jest i głównie przez gościnne występy. Fu, Jędker, Kosi i całe F#1 in minus. Sokół jak na siebie bardzo przeciętnie. GRZ jest jednym z największych nieporozumień w historii polskiego hip-hop, więc out. Wilku i Koras dobrze. Niektóre beaty też nie powalają. Włodi lepiej niech dalej rapuje.

Marzenie? Cofnąć się siedem lat wstecz i usłyszeć TPWC. Pono i Sokół w formie z 2002 roku...

6. Bez Cenzury
Klasyk
EmbargoNagrania, 2006

Do tej pory się zastanawiam jak ja mogłem tego nie kupić parę lat temu? Tanie było, fajnie wydane, ale... To ulica, to po chuj? Przecież to słabe będzie. Błąd, bo płyta jest naprawdę dobra, mimo że słychać za bardzo wyraźne inspiracje Nasem (co powinno być plusem, ale nie w tym przypadku). Znowu Ero, który jest najlepszy, Łysol i Siwers średnio. Na szczęście ten ostatni sprawdza się jako producent. Poważnym minusem jest natomiast utwór "Reprezentuję Siebie". Patent na zebranie "całej" warszawskiej ulicy jest dobry, ale nie wszyscy tutaj spisują się na miarę oczekiwań. Pomiędzy niektórymi jest olbrzymia przepaść, jest przewaga słabych zwrotek, no i gdzie są kurwa Włodi, Pono i Vienio?! Zjednoczona warszawska ulica bez nich?! No bez jaj. Ale album dobry, bez jaj.

5. Jeżozwierz
Jebać Tytuł
Nielegal, 2008

Półtora roku temu, nieoczekiwanie pojawił się ten nielegal. Alkopoligamia reklamowała go jako "polskiego Illmatica". Ja bym prędzej nazwał to polskim Ready to Die, nie tylko z racji postury obu panów, niekiedy prostych (nie prostackich!) rymów i przejaranych wersów. No i Kixnare jest! Nieraz wspominałem na łamach tego bloga o tej pozycji, zainteresowanych odsyłam m.in. do zeszłorocznego podsumowania w tym miejscu. Jeśli o dziwo ktoś nie zna, to pobierać, a jeśli macie sporo kasy to kupować. "Sporo", bo płyta chodzi za niemałe pieniądze na Allegro. Kupiłbym, bo mój CD-R powoli odmawia posłuszeństwa :( Dlaczego? Bo go katowałem niemiłosiernie zaraz po premierze. Poproszę o solidnie wydaną reedycję.

3. Trzyha/Warszafski Deszcz
Nastukafszy
RRX, 1999

Exe quo na trzecim miejscu z Na Legalu? O płycie więcej pisałem w Pozycji Klasycznej.

3. Peja/Slums Attack
Na Legalu?
T1-Teraz, 2001

Rysiu jest jaki jest, ale jeśli ktoś powie, że Na Legalu + jest słabe, to się po prostu nie zna. Pierwsze Slums Attacki jakie były, takie były, teraz słucha się tego bardziej z sentymentu, choć niektóre tracki mogą podobać się do dziś (ja takimi "W.L.Z.T.F.K.P.T" i "Negatywnym Przekazem" jaram się cały czas). Przełomem dla Peji (Pei?) był występ w filmie Sylwestra Latkowskiego - Blokersi. To właśnie od tego momentu zaczęła się wielka kariera chłopaka z Jeżyc. Wspomagany m.in. przez Magierę, nagrał jedną z najlepszych polskich płyt hip-hopowych ever. Poprzedzony chwytliwymi singlami - "Jest Jedna Rzecz" i "Głucha Noc" - album sprzedał się w ok. 70 tyś egzemplarzy, osiągając platynową płytę. Do minusów należy zaliczyć gości. Żaden nie dorównuje poziomem gospodarzowi, a featów jest multum, m.in. Wiśniowy, Doniu i Ajsmen oraz ten, "z którego mogło coś być, a wyszło gówno", czyli Mezo.

Później było już różnie. Najlepszą Obroną Jest Atak wcale nie jest taki złe, lubię ten album i mam z nim dobre wspomnienia (zagrywałem się przy tym w Gran Tourismo i... ach! Kasiu :*) Szacunek Ludzi Ulicy jest mocno średni, a jak się mają solówki panów z Poznania? Decks dał potem dwa dobre mixtapy, a u Rysia jest fifty-fifty. Tegoroczne Na Serio jest powrotem do formy z dzieła z 2001 roku, a o Stylu Życia G'N.O.J.A. więcej nie piszę, bo traktuję tą płytę w kategorii żartu. Taką płytę jak Na Legalu? wydaje się tylko raz w życiu.

2. Mistic Molesta
Skandal
Pomaton EMI, 1998

O Boże... No i co ja mam tutaj napisać?! "Skandal - pamiętasz kto Cię wychował?!" - mnie akurat nie, ale ta płyta to jedna wielka podróż w czasy, kiedy mając 11 lat bałem się zakapturzonych kolesi.

1. WWO
We Własnej Osobie
Prosto, 2002

Jędker Realista nie jest Jędkerem Realistą. Jest impotentem na majku, jest artystą-kaleką itd. Koleś, który w ogóle nie potrafi rapować, zabrał się ostatnio za stylistykę disco polo co o dziwo mu też nie wyszło. To jest osiągnięcie niesamowite, biorąc pod uwagę to, że nawet Zenek z Akcentu jest lepszy od niego. W "klubowych" klimatach (czyli tak naprawdę remizowych). Ale nie ma się co pastwić nad nim. Daje tu co prawda przesłabe zwrotki ("Gadamy orient o psach, jelenia przede mną zdjęli / Ja też zdjąłem, ale nogę z gazu "), ale wszystko nadrabia tu pewien Wojtek Sosnowski.

Sokół, bo o nim mowa był w tamtych czasach najlepszy. Bez żadnej dyskusji. Ilością jego klasycznych wersów pochodzących tylko z tej płyty można obdzielić sporą liczbę polskich raperów. Jakość tych wersów jest niepobita przez niego samego po dzień dzisiejszy. Każdy utwór, w którym rapuje posiada takie linijki, jakich nie miał nikt. Był najlepszy. Po prostu. Takiego Sokoła aż chce się słuchać.

To wszystko na najlepszych beatach. No prawie najlepszych, bo niektóre są przeciętne. Ten od Volta można by było wymienić najlepiej na te od Waco - najlepszego polskiego producenta obracającego się w takiej stylistyce. Aż dziwne, że koleś z takim potencjałem nie zrobił takiej kariery na jaką zasłużył. A najlepszą wizytówką niech będą "Pamiętacie?", "Sen" i "Krew ziemi sól" (we współpracy z... Jędkerem).

Kto w 2002 roku nie jarał się tą płytą to znaczy, że nie wychodził z domu, słuchał discopolo i dostawał same piątki. A z WF'u miał dwójki.