Dream team. 2010: 20-11

Prawie im się udało...

20. J-Live
Undivided Attention
Triple Threat Productions

Nazywam Jean-Jacques Cadet. Nie, nie jestem Francuzem. Jestem Amerykaninem, mieszkam w Nowym Jorku. Zwą mnie też Justice Allah, ale wszyscy mówią na mnie najczęściej J-Live. Jestem DJ'em, producentem i przede wszystkim raperem. Mówią że świetnym. Podobno nigdy nie nagrałem słabej płyty. Więcej, jak The Roots nawet przeciętnej. The Best Part uważane jest za klasyk. "Braggin' Writes" musicie znać. Kto nie zna, ten nie hołubi starej szkoły.

W tym roku postanowiłem wydać krótką epkę. Takie tam 7 kawałków, chociaż na winyl wrzucili raptem 6, usuwając "Poetry in Motion" (niedobrze). Nie zmieniłem stylu, cały czas macie trueschool pełną gębą, pisze fajne rymy, nawijam na fajnych podkładach od Korade, Nicolaya, 808 Blake'a i Floyda the Locsmifa. Aaa, "Calculations" zrobiłem ja. Zauważcie, że Holender chyba lubi Beach Boysów, patrz co zrobił na "How I Feel pt. 1". Skubany. A w przyszłym roku dam wszystkim longplay. - Dawid

19. Damu the Fudgemunk
How It Should Sound Volume 1 & 2
Redefinition Records

Waszyngton jest siedliskiem moich dwóch ulubionych producentów obecnych czasów. Zarówno Oddisee jak i Damu the Fudgemunk są ścisłą czołówką na całej scenie. Pewna płyta produkowana w całości przez tego pierwszego była bardzo blisko top50, tak samo jak i jedna z jego epek. Nieważne które, po co mam psuć komuś nerwy? Może kiedyś powiem.

How It Should Sound Volume 1 & 2 musiało się tu znaleźć. Nie było innej opcji. Tak genialne instrumentale, że aż się prosi, żeby rapował do nich jakiś MC. Z drugiej jednak strony, gdyby swoje teksty na takie "You Know Who" - jak dla mnie jeden z największych beatów ostatnich lat - dał jakiś przeciętniak, mielibyśmy zwykłą profanację dzieła Damu. W ten oto sposób otrzymaliśmy wyznacznik tego, jak się powinno produkować dźwięki, a niektóre z nich są naprawdę perfekcyjne. Wielką sprawą jest także to, że nie można się tu nudzić. Przez dwie płyty - nie lada wyczyn. Zdecydowanie najlepszy stricte hip-hopowy instrumentalny album roku. I to jeszcze nie koniec... - Dawid

18. Celph Titled/Buckwild
Nineteen Ninety Now
No Sleep Recordings

Dla każdego słuchacza hip-hopu, który zaczął się tą muzyką interesować jeszcze w latach 90. (i to nie pod sam ich koniec), ten album po prostu musi być wydarzeniem. Serce mocniej bije słysząc genialne bity Buckwilda, głowa jakoś samoistnie się zaczyna poruszać w rytm fantastycznych bębnów, a gdy dostajemy w dodatku masę dobrych zwrotek dobrego rapera, to czego chcieć więcej? Co najwyżej trochę więcej ciekawych historii kosztem zabójczych punchline'ów. Albo jeszcze lepiej połączenia jednego z drugim. Co w niczym nie zmienia faktu, że mamy do czynienia z pozycją bliską ideału. - Calak

17. K-Rino
Annihilation of the Evil Machine
Black Book International

Legenda rapu z Houston powraca po roku przerwy, by znów zadziwiać storytellingami, konceptami, niesamowitymi punchline'ami, a to wszystko do akompaniamentu mocnych bitów (chciałoby się powiedzieć - w końcu). To jedyny w swoim rodzaju projekt, nie było w 2010 roku wydawnictwa bardziej zróżnicowanego lirycznie, na dodatek na dwóch płytach, bez wypełniacza czy nawet słabszego tracka. Rino zmieni twoje podejście do rapu, ta płyta to podręcznik tego, jak powinien brzmieć dopracowany, podziemny album. - Sieah

16. Ghostface Killah
Apollo Kids
Def Jam

Najnowsza pozycja na liście, która raptem parę dni temu na nią wskoczyła kosztem... Heh, nieważne, ale Apollo Kids musiało się tu znaleźć. Chociażby dlatego, że po skandalicznie złej Wu-Massacre (płyta żart/pomyłka, pozdrowienia dla ludzi nazywających ją klasykiem przed premierą) Ghostface potrafił się podnieść i nagrać świetny uliczny album, prawdopodobnie najlepszy w tej stylistyce w tym roku, a także największe swoje dzieło od Fishscale. Znakomite brudne produkcje od Pete Rocka, Yakuba, Jake One'a i Seana C z LV dopełniają tylko styl, do którego przyzwyczaił nas Starks. Całość jest mocarna, miejscami zahacza o poziom wspomnianego Fishcale, Ironmana i Supreme Clientele. A to znaczy już wiele. - Dawid

15. Smoke DZA
George Kush Da Button
Cinematic Music Group

Gdyby ilość wypalonego zielska stanowiła o sile nagranej płyty, mielibyśmy w Polsce same klasyki. Niestety, tak nie jest. Smoke DZA z ziomalami też takiego nie nagrał, ale razem z nimi kopci aż miło.

O wyczynach Ski z ostatnich 12 miesięcy nie ma nawet co się rozpisywać, bo to klasa sama w sobie. 8 z 13 kawałków należy do niego, a jest to poziom Pilot Talk. Kenny Beats, Big K.R.I.T., G14 i Steve-O Of GFCnewyork zrobili rzeczy w podobnym stylu i tak jak mistrz z Północnej Karoliny idealnie wpasowali się w leniwy i przepalony styl DZA. A jaki jest on sam? Jeszcze bardziej leniwy i spalony od Curren$y'ego oraz Devina razem wziętych, a i z humorem Redmana. Jedna z najsympatyczniejszych płyt tego roku, które się po prostu kocha. Inaczej się nie da. Cytując klasyka z polskich podwórek i wynajętych motorówek - palimy lole. - Dawid

14. Black Milk
Album of the Year
Fat Beats

Trzeba przyznać, że Curtis Cross nie ma od jakiegoś czasu łatwego zadania. Oczekiwania w związku z każdym jego nowym albumem są ogromne, ale trudno się temu dziwić skoro wszystkie jego wydawnictwa podnosiły poprzeczkę coraz wyżej. Black Milk systematycznie robi postępy jako producent, a przy tym podtrzymuje i kontynuuje dalej najlepsze wzorce oraz sławne brzmienie Detroit. Album Of The Year to kolejny krok na przód pod tym względem. Czarne Mleko bawi się się cały czas dźwiękami, próbując łączyć te tradycyjne z bardziej nowoczesnymi. Black Milk nie zapominał też o tym by poczynić postępy w swoim rapie. Chociaż ciągle jest lepszym producentem niż raperem, to na płycie trzyma się solidnie i nie ustępuje w tej materii gościom, których zaprosił na swój krążek. Album Of The Year to płyta doskonale wyprodukowana i nagrana, Curtis nie zawiódł i po raz kolejny dostarczył fanom rapu album, którego słuchanie to czysta przyjemność. Zdecydowanie zaliczyć trzeba to wydawnictwo jako jedno z ważniejszych w tym roku. - Oks

13. The Left
Gas Mask
Mello Music Group

Reset Apollo Browna było z tych "takich se". Szkoda czasu na ciut ponad przeciętne produkcje. O płycie z pewną panią (też z tego roku), też raczej można zapomnieć. Pazur pokazuje dopiero na Gas Mask i jest fantastycznie. W życiu bym się nie spodziewał, że w The Left to produkcja będzie rządzić. Kipiące latami 90., piekielnie mocna perkusja i te smaczki a'la Pete Rock robią wrażenie. DJ Soko jest dobry, Journalist 103 bardzo dobry, a Apollo Brown przerósł samego siebie. Wow. "Welcome new classic"? Któryś z recenzentów z USA się zapędził (nie pamiętam teraz za cholerę źródła), ale jest blisko. Może kiedyś będziemy o tym tak mówić? Powiem szczerze - chciałbym. Radzę poszukać i kupować, bo to może być kiedyś dobrą inwestycją, tylko czy znajdzie się ktoś taki, kto będzie chciał się tego lekką ręką pozbyć? Wątpię. - Dawid

12. The Roots
How I Got Over
Def Jam

Prędzej Aesop Rock zdobędzie platynę za swój następny grafomański album, prędzej Gucci Mane użyje w swoim kawałku ponad dziesięcioliterowego słowa innego niż "Lamborghini", prędzej Madlib posiedzi nad jednym bitem dłużej niż pół godziny, niż The Roots wypadną z formy. Mieli już trochę okazji by nas rozczarować przy zmianach w sładzie, zmianach labeli, a tego nie zrobili. Swoją pozycję w lekko podupadającym Def Jamie ustabilizowali, poradzili sobie na Rising Down bez wiernego basisty Huba, o How I Got Over byłem spokojny. Szczególnie, że promujący krążek tytułowy numer (godny następca "The Seed 2.0" - aż dziwne, że faktycznie się nim nie stał) do tej pory namiętnie katuję, a wydany został na okrągły rok przed premierą całości. Cały album nie jest tak bujający jak singiel, ale podobnie do niego traktuje o moralnym zepsuciu świata i o czającym się za każdym rogiem złu. Nic czego nie wiemy, tutaj nie słyszymy, ale sposób w jaki technicznie i lirycznie Black Thought z przyjaciółmi (Dice Raw, P.O.R.N. Peedi, teraz też Blu, Phonte i nowy narybek - STS) nam tą wiedzę przekazują znów robi wrażenie, choć to trzeci album Korzeni o prawie tym samym. Jest za to łagodniej niż ostatnio, nie usłyszymy mrożących krew w żyłach i mocz w cewkach tekstów o aborcji złego dziecka, a pierdzące basy i inne złowieszcze dźwięki zastąpiły klawisze, skromne aranżacje, bliskie zaginionej trochę soulquarianowej ideologii. Mamy oczywiście też pozytywny akcent - podbudowujące "The Fire" z Johnem Legendem, notabene zwiastujące jego tegoroczny projekt z Rootsami. Również udany, ale nie tak jak How I Got Over. - Chojny

11. Shad
TSOL
Black Box

Może czas na coś z Kanady? Proszę bardzo. Shad. On nie zawodzi. The Old Prince było świetne, aczkolwiek trochę przespane. Obawiam się, że z następcą - TSOL - może być tak samo. Wielka szkoda, bo Kanadyjczyk kenijskiego pochodzenia rapować naprawdę potrafi dobrze, a i ma świetne ucho do beatów. Już otwierające "Intro" powoduje ciarki na plecach, dalej jest jeszcze lepiej. A najlepiej wychodzi, kiedy swoje parę groszy dorzuca sam raper, tworząc klimat, jaki ma mało która płyta ostatniego czasu. Nie sugerowałbym się też nazwiskami tworzącymi album. Oprócz Classifieda nie ma nikogo, kto będzie znany szerszemu gronu. Odrzuca cię coś takiego, bo nie znasz? Nie myśl tak, nie w tym przypadku. Pozycja obowiązkowa. Przepiękne. - Dawid