Top10: Zachód.

Na południu to był pikuś, prawdziwe schody przy wyborze moich ulubionych płyt zaczynają się właśnie na zachodnim wybrzeżu. Nie słucham tego dużo (yeah, NY rules!), ale jest tam kilkanaście pozycji, które zwalają mnie dosłownie z nóg. Wstępnie wybrałem ich 24 i wielkim problemem był wybór ostatecznej dziesiątki. Niech te czternaście klasycznych bądź co bądź albumów zostanie moją słodką tajemnicą. Podpowiem tylko, że nie ma w nich ubóstwianego przez gimboyów 2Paca czy Ice Cube'a, którego lubię, ale... wolę innych. Pierwszy Del, Souls Of Mischief, Paris - ups, teraz trochę się sprzedałem, ale ciii, więcej nic nie mówię. West coast nigga, west coast byatch, a co to dopiero będzie za niedługi czas jak będę wybierał swój top z NYC i okolic? Jak zwykle jestem ciekaw Waszej opinii, więc jeśli ktoś ma swoje typy, niech pisze w komentarzu.

10. The Pharcyde
Bizarre Ride II The Pharcyde
Delicious Vinyl, 1992

Cooo?! Dopiero na 10 pierwszy Pharcyde?! No. Co niektórzy mnie pewno za to pojadą, ale zobaczcie tytuł. Mój top, czyli stricte subiektywnie. Nie można odmówić tej płycie w zasadzie nic, więc czemu ląduje dopiero na 10 miejscu? Kurde, nie wiem... Może dlatego, że rzadko jej słucham? Może dlatego, że od zawsze w pamięci mam tylko "Soul Flower", a reszty jakoś za bardzo nie pamiętam? Pewne jest, że zawsze kiedy jej słucham to jestem zauroczony. A od zaurocznie do zakochania spora droga, no ale miłości się nie wybiera, więc z czasem kto wie co się stanie?

9. The Gift Of Gab
4th Dimensional Rocketships Going Up
Quannum/Epitaph, 2004








"Way of the Light
Just like a sudden rush
Just flowin all through my soul now
Way of the Light
It feels like a certain miss someone
That I wanna get up wit'
Way of the Light
Everything's alright now
When ya living in the Light now
Way of the Light
Way of the Light"

I ten refren po prostu niszczy. Już bez Chief Xcela, którego zastąpiło z lepszym (Vitamin D) i gorszym (Jake One) skutkiem dwóch innym, wtedy mniej znanych producentów. Nie oni jednak grają tutaj główną rolę. Jest już zupełnie inaczej niż na Blackaliciousach. Tym razem nie ma jednego perfekcyjnego robota, a są totalitarne rządy gospodarza. Liryczne popisy są nie z tej ziemi. Zresztą, mówi to już sama okładka, przepiękna okładka dodajmy. "Everything's alright now / When ya living in the Light now" - wymiękam, naprawdę wymiękam. Tu płytka w PK.

8. Dr. Dre
The Chronic
Death Row, 1992

Najprawdziwszy i najczystszy G-Funk. Początek eksplozji popularności tego gatunku. Płyta wielka, mieszcząca się od zawsze we wszelakich rankingach na czołowych pozycjach. Buja aż miło, idealna na wakacje. Synku, myślisz że 2cztery7 to styl G, a Peja to gangsta? Daj się ponieść ponad godzinnej podróży po Kalifornii low riderem w czasach kiedy rap był rapem. Tylko ta buracka okładka psuje trochę ogólne wrażenia... Recenzja tutaj byatch!

7. DJ Shadow
Endtroducing.....
Mo'Wax, 1996

Najlepszy instrumentalny hip-hopowy album w historii. 100% sampli. Absolut. "Midnight In A Perfect World" - zaraz, zaraz, nie zna ktoś tego? Ten OBOWIĄZKOWY album na półce został opisany przeze mnie tutaj. Naturalnie w Pozycji Klasycznej, bo jakżeby inaczej?

6. Jurassic 5
Power in Numbers
Interscope Records, 2002

Tu pojawił się dylemat. Który z albumów jurajskiej piątki mam wybrać: Quality czy Power in Numbers? W zasadzie to powinni znaleźć się oba, ale do Dre chłopakom daleko, więc tego przywileju mieć nie będą. Pierwsze co się rzuca to dominacja Chaliego 2na - zdecydowanie najlepszy i najbardziej charakterystyczny raper grupy. Beaty to znowu bardzo udane dzieło Nu-Marka i Cut Chemista wspomaganych przez Juju i chłopaków z Sa-Ry. Kurwa, ale dlaczego Power in Numbers, a nie Quality?! Spokojnie, panowie... Bo na ich trzecim LP jest "Hey", "I Am Somebody" i "Remember His Name", które nie dość, że rozpieprzają podkładami to jeszcze ten tuńczyk w apogeum formy. Plus gościnnie Big Daddy Kane i Nelly Furtado - mocne.

5. Evidence
The Layover EP
Decon, 2008

Zaskoczenie? Na pewno. Jeszcze w miarę świeża produkcja, która światło dzienne ujrzała pod koniec zeszłego roku. Krótka, aczkolwiek bardzo treściwa płytka od reprezentanta Dilated Peoples, moja ulubiona z kregów wszystkich wydawnictw tej grupy. Fantastyczna od początku do końca, kapitalne featy (Phonte!), ale to Ev rozdaje tutaj karty. Żeby na takim poziomie było tylko Cats & Dogs - LP, które poprzedza ta wybitna EPka. Tu pisałem trochę więcej o The Layover EP.

4. Blackalicious
Blazing Arrow
MCA Records, 2002

Swoje o tej płycie już napisałem w tej recenzji, swoje napisał też Calak tutaj i swoje powiedział Krzysztof Zakrocki z Porcysu w tym miejscu. Wszyscy zgodni co do jednego - wybitny album, więc kolejne moje "ochy" i "achy" nie mają tutaj większego znaczenia. Trzy nagrane LP i każdy jest wybitny, kto tak potrafi? Dziękuję Chiefie, dziękuję Gift of Gabie.

3. Dr. Dre
2001
Aftermath, 1999

Może to dziwne, ale zdecydowanie wolę 2001 od The Chronic. Nie jest już tak słonecznie jak poprzednio, bardziej mrocznie, no ale ta klasa Dre i Mel Mela - miód. "Murder Ink", "The Watcher", "Xxplosive", "Housewife" i "Ackrite" to jedne z najważniejszych utworów jakie kiedykolwiek dane było mi usłyszeć. Znowu nośny singiel jak poprzednio - "Still D.R.E." - z niezapomnianymi klawiszami Scotta Storcha. Znowu Snoop w wybornej formie. Znowu Dre pokazuje kto tu rządzi.

2. The D.O.C.
No One Can Do It Better
Ruthless, 1989

Gdyby nie tragiczny wypadek, to kto wie czy teraz nie mówilibyśmy częściej o The D.O.C. niż o Snoopie, Ice Cubie czy innych gwiazdach tamtych czasów? Po raz kolejny w tym rankingu produkcje mistrza Andre Younga, czyli Dr Dre z pomocą innych mistrzów funku i soulu - samego George'a Clintona i Issaca Hayesa. A The D.O.C. jest dla mnie najwybitniejszym raperem, jaki kiedykolwiek pojawił się w Los Angeles.

1. Snoop Dogg
Doggystyle
Death Row, 1993

Tą płytę można:

A) Lubić.
B) Bardzo lubić.
C) Kochać.

Ja wybieram C. Mój zdecydowany faworyt jeśli chodzi o Los Angeles i okolice. Nie znam osoby, która powiedziałaby złe słowo na tą produkcję. Czy to mistrzowskie beaty Dre, czy nieśmiertelne i niepobite flow Snoopa - tu wszystko jest najwyższej jakości. Teksty? Dość mocne, ale u takiego D.O.C. jest z tym lepiej. Dlaczego więc wygrywa Snoop? Bo to album magiczny, patrz odpowiedź C.